En dan ineens….

Eindelijk weer een blog berichtje van mij… niet zomaar een berichtje… een dankbaar bericht, maar tegelijkertijd vond ik het zo moeilijk dit bericht te schrijven..

Na de week dat mijn neefje werd geboren herkende ik iets bij mezelf wat ik nog maar 1 keer eerder had meegemaakt…. Ruim een half jaar terug….

Een ik die veranderd in een onuitstaanbaar persoon, die niet kan stoppen met zeuren over dingen. Ik weet dit is een inkoppertje voor iedereen in mijn omgeving; maar zo ben ik eigenlijk nooit…

En zo op een moment waarop ik het niet meer verwachtte, waarop ik gezonken was in mijn moed die ik verloren had. In een periode dat ik God alleen nog maar vroeg om vertrouwen…. Bleek ik zwanger!

Zwanger! Na zo lang wachten… Ik heb de eerste momenten alleen maar huilend op mijn knieën gezeten en kon niets anders dan alleen ‘dank u God’ uitbrengen.

Er brak een bijzonder spannende tijd aan… Zou het goed gaan deze keer? Zit het kindje wel op de juiste plaats? Na 7 weken kregen we een echo in het ziekenhuis; een minimensje met een knipperlichtje (hartje). Wat bijzonder! Wat zijn we dankbaar en gelukkig.

De weken erop bouwde ik een innige relatie op met de wcpot. Wat nou ochtendmisselijkheid? Dag en nacht hoor. Maar met een glimlach!

Ook boodschappen doen was een ware uitdaging. Mijn man is een topper! Hij deed alles; eten maken, schoonmaken, zorgen dat het huishouden op rolletjes blijft lopen.

God is goed! En ik ben dankbaar. Vol vertrouwen ben ik nu al weer bijna op de helft.
Waarom dan zo laat dit berichtje?

Omdat ik weet dat er heel wat lotgenoten deze blog mee lezen, en dat ik ook weet dat dit soort berichtjes pijn doen…Toch hoop ik dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor jullie allen… God blijft naar je omzien, hoe je je ook voelt, en misschien niet altijd op de manier zoals we graag zien, en dat is nu misschien ‘makkelijk’ gezegd in mijn situatie nu, maar ook al stormt het zo hard in je leven, lijk je vast te zitten in de boot, Jezus loopt ook over het water naar jou toe, en steekt ook zijn hand naar jou uit, blijf je blik op Hem richten, waar Hij je ook brengt, het zal goed zijn…

 

 

Welkom

Lief neefje,

Ik wist wel dat jij zou komen.
Al voelt het voor jou tante en oom een beetje dubbel
Jouw papa en mama waren al hardop aan het dromen
Maar voor ons was dat een strubbel
Niet omdat je niet welkom bent,
want dat ten zeerste
Maar omdat er in de hemel bij de Vader een kindje woont dat niemand kent
Wat de periode voor jouw komst, ons leven beheerste
En hoewel we nu al veel van jou houden
Doet jou zien ook een beetje pijn
Al zal het ons af en toe benauwen.
We zijn blij om jou tante en oom te mogen zijn
Wees welkom vandaag op jouw geboortedag
en laat jouw komst ons uit het geheugen wissen,
Terwijl we naar jou kijken met een glimlach
dat wij vandaag ons gewenste kindje zo extra missen

Door tranen gezegend

Eerste kerstdag. Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. De heerschappij rust op Zijn schouders. Deze namen zal Hij dragen; wonderbare raadsman, Goddelijke held, eeuwige Vader, Vredevorst. (Jesaja 9:5)

Wat mocht ik deze tijd toch weer intensief beleven! Dankzij een mooi boek wat ik vorig jaar cadeau kreeg; ‘Kerstverhalen’ van Max Lucado. Stond ik stil bij heel anderen aspecten rondom Kerstmis. Hoe voelde Jozef zich op het moment dat God als kind op de wereld kwam. Hoe zou Gabriel gereageerd hebben toen hij begreep wat er stond te gebeuren, en voordat hij Maria het nieuws mocht verkondigen. Hoe is het gevecht met de duivel geweest voordat Jezus op aarde kwam. Het maakte mij nóg meer verwonderd.

Maar deze kerstmis valt soms ook zwaar. Want hoewel ik mij voorgenomen heb niet meer in ‘misschien volgend jaar…’ te denken voelen wij ons met kerst toch wel buiten de boot vallen met al mijn broers en schoonzussen met kinderen. En met nog een neefje of nichtje op komst, en de zegeningen van alle neefjes en nichtjes die er al zijn, is het onderwerp van de dag gauw bepaald. Het was fijn om dan even bij mijn moeder in de keuken te duiken om te zien of ik misschien daar nog wat kon betekenen. Waar mijn oudste schoonzus mij passeert en vraagt; Hoe gaat het? En de tranen biggelen over mijn wangen. ‘Weet dat we van jullie houden’ en kreeg een dikke kus. God zegent, óók door tranen. Via mijn schoonzus mocht ik even Zijn liefde en warmte ervaren.

Wat fijn dat ons 2015 jaar geleden dat kind gegeven is, die zoon, Onze wonderbare raadsman; waar ik iedere dag weer terecht mag. Onze Goddelijke held; omdat we zoveel van hem ontvangen hebben en ik wil leven zoals Hij ons voor deed. Onze eeuwige Vader; die troost en er is. Onze Vredevorst! Wat een zegen! Dan rest ons dankbaarheid, en valt alles toch in het niets als we stilstaat wat Hij voor ons deed.

Moeilijke stap

Ik merkte het wel hoor na mijn miskraam in juli – ik was niet meer de oude ik. Ik merkte dat ik somber werd, het niet meer op een rijtje kreeg. Wie weet was ik er wel bovenop gekomen als mijn man niet enorm ziek was geworden, maar de aandacht kon niet meer naar het verwerken van het verlies van ons kindje – het was overleven.

Met als resultaat toen mijn man na een aantal maanden weer wat meer zijn oude zelf werd, (nieuwe) werk oppakte, dat ik eigenlijk nog met een pakje “onverwerkte lastige zaak” zat. En hoe hard ik probeerde, hoe hard ik bad, hoe hard ik er ook tegen vocht ik werd somberder en somberder. En naar de buitenwereld toe vrolijker en vrolijker. Ik heb notabene mijn profielfoto op Facebook veranderd in de vrolijkste ooit.

Maar ondertussen vermijd ik alles wat met baby’s en zwanger worden te maken heeft. Ik wil mensen niet zien, zodra een gesprek over kinderen begon maakte ik mij met een smoesje uit de voeten. En misschien wel het ergste; ik wilde en kan mijn broer en mijn zwangere schoonzus niet meer onder ogen komen. Ik wil ze niet zien, laat staan dat ik er over wil nadenken over een paar maanden voor de 4e keer tante te mogen worden.

Ik denk dat ik God ook hierin niet meer wilde horen, want ik wist wel dat ik hier iets mee moest. Maar gelukkig spreekt God dan ook wel eens door anderen heen. En confronteerde mijn man mij een aantal weken tijdens ons weekendje weg met het feit dat hij zich toch wel zorgen maakte over hoe dat het ging.

Dus de moeilijke stap maar gezet; ik ben hulp gaan zoeken. Nee ik ben er niet trots op, en misschien schaam ik mezelf er ook nog wel voor ook! Wat een opluchting (en een tranen) toen de psycholoog zei; maar je hebt ook gewoon iets heel erg heftigs en verdrietigs meegemaakt, en dat niet alleen; we moesten er zo lang op wachten. Dat maakt het alleen maar moeilijker. Wat fijn om daar erkenning in te krijgen.

Daarnaast hebben we een maandje “zwanger worden vakantie” genomen. Fijn om even niet stil te hoeven staan bij “zou het deze keer wel lukken” – niet heen en weer geslingerd worden tussen hoop en angst. Gewoon even rust. Fijn! Hoe lang deze vakantie duurt? Geen idee, we zullen het in Zijn handen leggen.

Afgelopen zondag mochten we in de dienst horen hoe de onvruchtbare Elisabeth zwanger werd na het visioen van haar man Zacharias (lucas 1). We mochten uit deze overdenking een steuntje in de rug ervaren. We mogen blijven hopen op een kindje.Maar we zijn ook in verwachting…niet in aardse termen … maar in hemelse termen…op Zijn terugkomst. Immers…dan is er geen pijn meer en geen verdriet…enkel vreugde.

Zwanger worden…waarom doe ik het mezelf nog aan?

Zwanger worden….waarom doe ik het mezelf nog eigenlijk aan?

De laatste week bekruipt me dit gevoel steeds meer. Mijn jeugd was zonder daar erg over uit te wijden; niet makkelijk. Ik ontmoette mijn man op mijn 20e en voor het eerst ervoer ik het om gelukkig te zijn.

Jaren wilde ik al kinderen, maar mijn man was er nog niet zo aan toe. En toen we ervoor wilde gaan, werd een week later een dusdanig serieuze voorstadia op baarmoederhalskanker gevonden, gelukkig ben ik daar (dankzij behandelingen) helemaal vanaf, maar onze wens moest wederom verplicht een half jaar in de kast.

En toen het eindelijk mocht…. Ging maand na maand voorbij….
En nu na ruim 2 jaar… (2,5 jaar met het verplichte half jaar wachten) ben ik op een punt beland dat ik me afvraag;
waarom doe ik dit mezelf nog aan?
Elke maand wederom een teleurstelling,
elke maand jezelf weer bij elkaar rapen en er maar weer voor gaan – ik snap nu waarom er 2 weken tussen menstruatie en ovulatie zit, die heb ik nodig om emotioneel weer op te laden –
de pijn om anderen zwanger te zien worden, kleintjes te zien rondstappen of vriendinnen die met kind(eren) (ja soms al hun 2e) de deur binnen komen,
het gemis van de zwangerschap die mis ging – het kleintje wat zo welkom zou zijn.
Het wordt steeds pijnlijker. Zo pijnlijk dat ik er ook niet meer over kan praten, zo pijnlijk dat ik vanmorgen bad; Neem alstublieft het verlangen bij mij weg, maar neem dan ook mijn tranen, teleurstelling en pijn mee. Ik kan het niet meer dragen…

Zwanger worden; ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk meer, ik ben niet gelukkig – vaak verdrietig en voel mij alleen, ik word er zeker geen leuker mens van – en ook geen leukere vrouw/partner. Ik ben al zo lang ongelukkig geweest in mijn leven, ik wil niet weer zo’n periode door gaan.
Maar mijn geloof word ook vaak zo beproeft; zo vaak twijfel ik of God wel wilt dat wij papa en mama  worden,
zo vaak ga ik ‘magisch denken’ (als ik nu nog meer voor anderen doe/ wat als ik 5 keer per dag bid – misschien dat dan…) Waarom doe ik het mezelf nog aan?

Ik hoop dat God mijn gebed van vandaag wél kan en wilt verhoren.
Geduld, volharding en vertrouwen dat zijn de key woorden – Help mij geduldig zijn Heer, help mij te volharden, help mij U te blijven vertrouwen. Lieve God, ik ben vandaag hoop verloren, vertel mij alstublieft dat uw plannen beter zijn dan mijn dromen…..

Bron afbeelding: Pinterest

Beschuit zonder Muisjes

Weet jij hoe ze smaken? Beschuit zonder muisjes?
Ik intussen meer dan mij lief is. 

Ik denk dat het intussen alweer meer dan een jaar geleden was, dat ik aan het googlen sloeg;
hoe doe je dat? Lang wachten op een zwangerschap als Christen zijnde?
Moet ik nou blijven bidden voor een zwangerschap omdat je moet volharden?
Of moet ik nu eens stoppen met vragen want misschien vind God mij intussen wel een zeur.
En wat betekenen alle passages in de bijbel waarin men als ze slecht leven kinderloos achterbleven.

Al googlende kwam ik op een website terecht: Beschuit zonder Muisjes
Een boek speciaal geschreven voor wie lang op een baby moet wachten….
En hoewel het boek natuurlijk voor iedereen is; kwam er voor mij een cadeautje, geschreven met een Christelijk oogpunt door Christelijke stellen die lang wachten.

Naast dat de website al veel herkenning bevatte met de blogs, de lichtpuntjes,
was en is het boek welke Marije Vermaas en Martine van Blaaderen schreven een ware warme deken van herkenning.
Ik kon het in 1 ruk uitlezen. Wat fijn dat je niet alleen staat!

Naast de website en het boek is er ook nog een facebookpagina.
Het is fijn om daar af en toe ook nog eens te kijken naar wat ‘extra’s’ in de vorm van artikelen of filmpjes.

Nee…ik heb geen aandelen in het boek, en nee ook ken ik beide schrijfsters niet. 😉
Maar wilde er toch een blogberichtje aan wijden; omdat het mij zoveel bracht en het jou misschien dat ook mag brengen

Beschuit zonder Muisjes
ISBN: 9789023926559

Facebook
De schrijfsters over het boek

Beproevingen en Zegeningen en een HSG

Beproevingen….zo kan ik de afgelopen maanden wel noemen. Na een operatie bij mij, volgde na bijna 2 jaar bidden en hopen een zwangerschap, naar wat men vermoed een buitenbaarmoederlijke, welke eindigde in een miskraam. En midden in het (emotioneel) herstel, werd mijn man vervolgens heel erg ziek, opgenomen in het ziekenhuis.
Ik wil zo graag een “Blije christen” zijn, maar hoe doe je dat terwijl je eigenlijk niet blij bent?

Ik las op internet een column met als leidraad Jezus’ uitspraak;
‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rusten vinden, wat mijn juk is zacht en mijn last is licht.’ (matteus 11:28-30)

Ik mag door Jezus bij de Vader komen, of ik nu een blije christen ben of niet. En bij Hem mag ik de rust ontvangen waar ik zo’n behoefte aan heb. Wat een belofte!

En zo kan ik ook kijken naar de zegeningen in deze beproevingen.
Vorige week moest ik een HSG ondergaan, deels op eigen verzoek, deze was anders ergens in december geweest, maar vanwege de vermoedelijke buitenbaarmoederlijke zwangerschap is het vervroegd om te kijken of mijn eileiders goed doorgankelijk zijn. En dit zijn ze! Een zegening!

Ook is mijn man na ruim 5 weken ziek, en 8 dagen ziekenhuis, weer voorzichtig begonnen bij zijn (nieuwe) werkgever. Een zegening!

Ik probeer mij vast te houden aan de zegeningen, en niet zelf de juk op mij te leggen “vrolijk door het leven te MOETEN gaan”. In plaats daarvan probeer ik naar Jezus te gaan, Hij zal mij de rust geven die ik nodig heb.

Resumé

Het is alweer even geleden dat ik hier mijn laatste berichtje schreef.
Bewust even afstand genomen van alles, de weken vanaf onze vakantie half juni waren een achtbaan van emoties.
Een ‘onverwachte’ operatie, man die na 14 jaar ging solliciteren en gelijk een nieuwe baan kreeg, en dan na bijna 2 jaar …zwanger!
We konden ons geluk niet op. Wat waren we dankbaar! Alle pijn en verdriet van de afgelopen jaren waren verdwenen. We mochten een kindje verwachten!

Helaas…dit kindje zal nooit in onze armen liggen. Het bestaat alleen in onze harten. Door middel van echo’s is het nooit vastgesteld, maar de enorme buikpijn,
de trage stijging van hcg (geen verdubbeling) het wijst allemaal op een buitenbaarmoedelijke zwangerschap.
Op 19 juli is er uiteindelijk een spontane miskraam gestart.
En achteraf terugkijkend; ben ik dankbaar.

Dankbaar? Hoor ik je denken? Ben je gek geworden in de tussentijd?
Ik ben dankbaar, dat er een operatie waarbij een eileider verwijderd moest worden, niet nodig is geweest.
Dankbaar dat mijn lichaam, die in het verleden mij toch al een aantal keer in de steek heeft gelaten,
in staat was zichzelf te herstellen.
Ik ben dankbaar voor onze lieve families, die zo voor ons hebben klaar gestaan.
En ik ben dankbaar dat ik na zo’n lange tijd, in verwachting raakte. Ik ben het laatste half jaar zo ontzettend bang geweest dat het niet kon,
dat wij 1 van die stellen waren, die ongewenst kinderloos achter zouden blijven.
Maar het kan! Het is gebeurd!
Niet met de gewenste afloop, maar als deze achtbaan ons 1 ding heeft gebracht dan is het hoop op dit gebied.

Maar hoe gaat het dan echt?
Natuurlijk zijn we nog heel erg verdrietig. Ik ben ook een aantal weken enorm somber geweest en een aantal dagen was ik niet meer in staat om te bidden, ik zal daarover nog wel eens schrijven.
Langzaam proberen we de draad weer op te pakken.
En proberen we ons verlies een plekje te geven. De ene dag gaat dat wat beter dan de andere dag.
Maar we mogen weten dat we dit niet alleen hoeven te doen.
God is bij ons, ook op de momenten dat het zwaar is.

Bron: Kelly’s Blog

Lief klein wondertje

Lief klein wondertje,
Ik voelde zó sterk dat jij bij ons zou blijven. Ik zei nog; laat die storm maar waaien, het komt gewoon goed.
Maar eergisteren hoorde wij van de dokter dat het niet goed komt, dat je nog ergens bent, maar we weten niet waar.
En dat we je moeten loslaten ook al ben je nog verstopt in mijn lichaam.

Lief klein wondertje,
na bijna 2 jaar wachten liet jij ons alle pijn en verdriet vergeten: je was zó gewenst.
Ik droomde ervan dat jouw papa je knuffelde en dat ik liedjes voor je mocht zingen. We droomde over jouw kamertje en je neefje of nichtje die een maandje eerder geboren zal worden als jij, dat jullie samen konden spelen en opgroeien.
Maar eergisteren liet de dokter de grijze wolken en verdriet weer komen in ons leven.

Lief klein wondertje,
ik begrijp het niet. In het begin zo onzeker rolde het balletje de goede kant uit en nu 2 weken nadien moeten we je komst verwachten, maar we kunnen je niet knuffelen en geen liedjes voor je zingen.

Lief klein wondertje,
voordat we je gezien hebben sloot ik je al in mijn hart. Dank je wel dat ik deze weken jouw mama mocht zijn, en zal dat blijven tot het moment dat je mijn lichaam verlaat. Maar mijn hart verlaten doe je nooit.